De Socialistische Partij bevindt zich in een lastig parket. De ene verkiezingsuitslag na de andere valt teleurstellend uit en ledenaantallen duiken als nooit tevoren. Voor een partij die sinds eind jaren negentig schijnbaar alleen maar vooruitgang heeft gekend, komt een dergelijke ontwikkeling als een mokerslag. De trouwe koers die werd ingezet door Jan Marijnissen, het aannemen van een vriendelijk, sociaal en minder gehard gezicht dan de partij tijdens haar ‘marxistische’ jaren deed, levert niet langer de resultaten die zij in het verleden geleverd heeft.
Het concrete gevolg dat dit probleem in de partij heeft voortgebracht is een toenemende opdeling in informele facties die elkaar het leven zuur maken. Ron Meyer, die de partij nieuw elan probeerde te geven door de nadruk te leggen op het activisme van de partij en in vorm socialistische retoriek af te stoffen, werd hiervan het slachtoffer. Het is inmiddels een publiek geheim dat hij onder druk van Lilian’s parlementaire fractie moest vertrekken. Zijn bondgenoten in de partij laten onregelmatig van zich horen door het publiceren van manifesten en wijzigingsvoorstellen, maar geen van deze bevat substantiële voorstellen tot vernieuwing van de partij. In plaats daarvan doen ze een halfbakken of zelfs wanhopige poging om hun oude invloed te herwinnen.
Aan de andere kant van het veld staat het er niet veel beter voor. De consolidatie van de macht van de parlementaire fractie onder leiding van Lilian Marijnissen staat voor nu slechts een terugkeer naar oude vermoeide ideeën voor; toenadering tot de burgerlijke partijen, inbinden van radicale standpunten en een poging tot het betreden van de politieke mainstream. Daarbij blind voor het feit dat zulke tactieken voor alle links-radicale partijen juist het tegenovergestelde effect heeft bewerkstelligd; een verkleining van de basis en het in diskrediet brengen van de eigen politiek. Feitelijk weinig verschillend van de beweging die eindigde in het liquideren van de voormalige CPN in GroenLinks.
Om de partij uit het slop te trekken moeten we door dit soort kortzichtigheid heen breken. Dit kan alleen door een open uitwisseling van ideeën tussen kameraden waarbij het doorbreken van dogma’s niet geschuwd mag worden. Er is een dringende behoefte aan democratische ideeën. Hoe dient een arbeiderspartij zich op te stellen? En hoe kunnen we ervoor zorgen dat de politici en fulltimers van die partij controleerbaar blijven en niet gecorrumpeerd worden door de dagelijkse praktijken van een bestuursorganisatie? Een partij die erkent dat meningsverschillen inherent zijn aan de mens, en die verschillen niet uit de weg gaat maar juist omarmt om de eigen ideeën en organisatie te slijpen kan zich wapenen tegen door persoonlijke ambities gedreven fragmentatie. Dat betekent ook dat we voor een partij moeten staan waarin niemand, met officiële of onofficiële middelen, de mond wordt gesnoerd of weggewerkt omdat hij of zij een minderheidspositie inneemt tegenover de meerderheid van de partij.
Maar ook de pit moet terug in de partij komen. Naar ons inzicht is dit alleen mogelijk door te strijden voor een oprechte socialistische politiek die zich niet verstopt achter de waan van de dag. Opportunistische politieke avonturen brengen de partij langzaam maar zeker naar de rand van de afgrond. Maar iedereen die ooit de stap heeft gezet zichzelf socialist te noemen weet dat de meest volhardende motivatie komt van ideeën en overtuigingen waar men daadwerkelijk in gelooft en niet wat wordt ingegeven door de laatste opiniepeiling. Door ons te buigen over de kwestie hoe wij ons het beste kunnen inzetten als partij voor de arbeidersklasse kunnen we de strijdbare geest van de SP opnieuw aanwakkeren. Door te strijden voor de universele emancipatie van de mens, ongeacht afkomst of geslacht.
De huidige partij toont haar eigen bankroet; een totaal gebrek aan ideeën, motivatie en energie. Het is de taak van alle betrokken SP’ers om de partij van desintegratie te redden. Het Marxistisch Forum zal daarbij niet de zoveelste factie vormen – het is onze taak de etterende en dikwijls achterbakse partijstrijd uit het slop naar een hoger niveau te tillen door alle betrokken personen, organisaties en kliekjes met elkaar in contact te brengen in open debat. Daarom vragen wij, het Communistisch Platform, alle individuen en reeds georganiseerde groepen binnen de SP die zich in willen zetten voor oprechte en principiële marxistische politiek deze oproep te steunen. Daarop zal een uitnodiging volgen voor een bijeenkomst waarin alle gegadigden de kans zullen krijgen voorstellen te doen tot een concrete inrichting van deze samenwerking. Het doel is het vormen van een eenheidsfront van marxisten binnen de SP, voor de transformatie van de SP. Samen zullen we de strijd voor principes en een vitale, daadkrachtige en waarlijk socialistische partij aangaan en de SP weer een toekomst schenken!
Wij roepen op tot een Marxistisch Forum dat:
- zich democratisch en transparant organiseert;
- onafhankelijk staat van de activistische en parlementaire vleugels van de partij;
- zich inzet voor een consequent internationalistisch beleid voor de partij en een teruggetrokken socialisme in de polder verwerpt;
- strijdt tegen alle vormen van opportunistische regeringsdeelname;
- strijdt voor een radicale transformatie en democratisering van de Socialistische Partij.
Teken de oproep via het onderstaande formulier en doe mee!